• Αναφέρεται σε γράμμα από ένα καπετάνιο, ότι ένα ελληνικό πλοίο από τη Μυτιλήνη, το οποίο ερχόταν στη Θεσσαλονίκη και είχε δύο Άγγλους ως επιβάτες, είχε κυριευτεί από ένα ελληνικό πειρατικό πλοίο, στον κόλπο της Θεσσαλονίκης και πως ο ένας από τους Άγγλους είχε σκοτωθεί ενώ ο άλλος κρατούνταν για λύτρα. (Urquhart, τόμ. ΙΙ, σ. 33)
  • Μία τάξη πειρατών ήταν οι καταδρομείς των ναυτικών νησιών οι οποίοι τη τελευταία περίοδο, ασχολούνται με αυτού του είδους τις επιχειρήσεις. Ίσως να έχουν ως ελαφρυντικό για την επιθετικότητά τους το γεγονός ότι συχνά ήταν απογοητευμένοι από τα νόμιμα λάφυρα των λάθος εγγράφων, από την παρεμβολή των Ευρωπαίων πολεμιστών, και ήταν εξοργισμένοι από τη απροκάλυπτη, αν και ανομολόγητη εχθρότητα της Ευρωπαϊκής δύναμης. Πιεσμένοι από το σκληρό χέρι της ανάγκης, και τους ενθάρρυνε η ατιμωρησία από τα αδικήματα των άλλων.
    Αυτοί οι καταδρομείς πρώτα προσπάθησαν να διατηρήσουν το μπλόκο των Τουρκικών λιμανιών• μετά στράφηκαν στο λαθρεμπόριο του πολέμου. Σύντομα υιοθέτησαν την Αγγλική απληστία του ναυτικού διεθνούς δικαίου, και αναζήτησαν όλους τους ουδέτερους για Τουρκική ιδιοκτησία. Ετοιμόλογοι αρχικά στις κατασχέσεις τους, και αυστηρά νόμιμοι στις εκτοπίσεις, βρήκαν καλά λάφυρα για να ξεφύγουν από τα χέρια τους• οι δικαστές, σωστοί ή λάθος είναι ύποπτοι για συμπαιγνία.
    Το τρίτο είδος πειρατείας είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων δύο και αντιπροσωπεύει τους Βουκανιέρους (Bucaniers) του δυτικού ημισφαιρίου. Αυτά τα πληρώματα αποτελούνται από τους πιο τολμηρούς και διεφθαρμένους μεταξύ των Ελλήνων, με κακούργους από όλα τα έθνη. Μόλυναν τη κεντρική ομάδα του Αρχιπελάγους με σκούνες, ή προχώρησαν με μεγαλύτερα πλοία σε περισσότερο εκτεταμένες επιχειρήσεις από το απόρθητο φρούριό τους στη Γραμπούσα (Grabusa). (Urquhart, τόμ. ΙΙ, σ. 121)