Παλαιό Όνομα : Γενιτζέ
Δήμος : Πέλλας

















Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

  • Η πόλη χτίστηκε από τους Τούρκους δυο λεύγες δυτικά της Πέλλας. Στο χτίσιμο της νέας πόλης χρησιμοποιήθηκαν υλικά από την αρχαία πόλη. (Cousinery,τομ.Ι,σ. 86)
  • Εκεί όπου τελειώνει ο βάλτος των Γιαννιτσών και αρχίζει μια εύφορη περιοχή ανάμεσα στο Βαρδάρη και το Λουδία συναντούμε το χωριό Σαριλίκ ή Μικρό Κίτρινο χωριό.( Cousinery,τομ.Ι,σ. 98)
  • Στο Γενιτζέ και τη γύρω περιοχή συναντούμε ορεσίβιους κατοίκους οι οποίοι είναι ιδιαιτέρως ψηλοί και δυνατοί με ένα βλέμμα πολύ άγριο με χαρακτήρα πολύ περήφανο και με μια πολεμική εξάρτηση πολύ απειλητική. Ένα μεγάλο τουφέκι, ένα ζευγάρι πιστόλια, ένα μεγάλο μαχαίρι το οποίο οι Τούρκοι ονομάζουν «γιαταγάνι» και του οποίου χρησιμοποιούσαν περισσότερο την κόψη παρά την ακμή και μια φυσιγγιοθήκη γεμάτη σφαίρες και βόλια. Ο εξοπλισμός τους περιλαμβάνει επίσης και ένα σακούλι μπαρούτι περίπου δυο λίβρες. Κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν κυκλοφορεί ποτέ ξαρμάτωτος. Στις ορεινές αυτές περιοχές μπορούν να ζουν και να εργάζονται μόνο Αθίγγανοι, οι οποίοι ασχολούνται με την κατεργασία του σιδήρου. Ακόμη και η κεντρική εξουσία ελάχιστη επιρροή είχε στις περιοχές αυτές. Ο πληθυσμός της περιοχής είχε αρχαία θρακική καταγωγή. Ωστόσο, μετά την τουρκική κατάκτηση αποφάσισαν να εξισλαμιστούν ,ώστε να μην τους ενοχλεί ο Οθωμανός κυρίαρχος. Απόδειξη της καταγωγής τους αποτελεί το γεγονός ο΄τι σε ορισμένα ορεινά χωριά οι κάτοικοι παρασκευάζουν ακόμη κρασί για δική τους αποκλειστικά χρήση και κατανάλωση. Όσο για τους ιμάμηδες που υπάρχουν στην περιοχή είναι όλοι φερμένοι από άλλες περιοχές (κυρίως της Ασίας)και δε γνωρίζουν τον τόπο και τους κατοίκους.o Οι ανεξάρτητοι ορεσίβιοι πολεμιστές της περιοχής συγκροτούσαν ομάδες ληστών που λυμαίνονταν τις πλαγιές του Αίμου μέχρι και τη Ροδόπη. Ωστόσο, η ληστεία και οι κλοπές δεν ήταν το κύριο μέλημα τους όσο το γεγονός ότι αρέσκονταν στο συγκεκριμένο τρόπο ζωής και επιβίωσης. Τα ένοπλα αυτά σώματα δεν έβλαπταν κανένα αλλά απαιτούσαν από τους χωρικούς να τους παρέχουν προμήθειες κυρίως σε κρασί και μαλλί. Τις ένοπλες ομάδες τις ακολουθούσαν νεαρές Αθίγγανες και ένας μουσικός με τη λύρα. Οι Αθίγγανες ήταν οι εταίρες της περιοχής. Ήξεραν να παίζουν κάποιο όργανο και χόρευαν ιδιαιτέρως λάγνους χορούς. Οι γηραιότερες εκπαίδευαν τις νεότερες. Ασχολούνταν με τη μαγεία, προέβλεπαν το μέλλον και έδιναν στους φτωχούς ανθρώπους δραστικά ιατρικά σκευάσματα που παρασκεύαζαν μόνες τους. Η ομορφότερη από αυτές ήταν η εκλεκτή του αρχηγού της ομάδας. Οι άλλες ήταν στη διάθεση των υπολοίπων. Αφού ψυχαγωγούσαν την ομάδα με το χορό τους περιπλανώνταν στο δάσος όπου τους συναντούσαν οι άνδρες και συνευρίσκονταν μαζί τους.Όταν έφθανε η ώρα οι πολεμιστές να επιστρέψουν στην εστία τους και οι Αθίγγανες επέστρεφαν στις σκηνές τους και τις φαμίλιες τους. (Cousinery, τομ.ΙΙ, σ. 77-80)

  • Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


    Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

    • Όταν επανερχόμαστε από την κύρια μεγάλη οδό από δυσμάς προς ανατολάς φτάνουμε μέσα σε δύο ώρες και σαράντα λεπτά στο Γενιτζέ Βαρδάρ ή Γιαννιτσά, που απέχει 49 ώρες από τα Σκόπια, μία τουρκική πόλη που σε παλιότερες εποχές ήκμαζε ιδιαίτερα, όπως μαρτυρούν τα 20 τζαμιά της και η οποία καταστράφηκε από έναν λοιμό το 1839. Έχει 8.000 με 10.000 κατοίκους, 6.200 τουρκικά σπίτια και 300 βουλγαρικά, μία εκκλησία και 20 τζαμιά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κτίστηκε από το υλικό της Πέλλας. Οι φυτείες του καπνού αντικαταστάθηκαν από τα δημητριακά. Η πεδιάδα μεταξύ Πέλλας και Αγίων Αποστόλων, περιείχε πιθανόν το απέραντο ιπποτροφείο, όπου κατά τον Στράβωνα υπήρχαν θηλυκά βασιλικά άλογα περισσότερα των τρισμυρίων. Η ίδια αυτή πεδιάδα εκτείνεται μέχρι την θάλασσα και παράγει εξαιρετικό καπνό. Στο Γενιτζέ τελείται την 30η Οκτωβρίου μία πανήγυρη που διαρκεί 20 με 25 μέρες, όπου προσέρχονται Τούρκοι και Ευρωπαίοι έμποροι. (Isambert, σ.44 – 45)
    • Από το Παλαιόκαστρο μπορεί κάποιος να επανέλθει στην οδό των Γιαννιτσών ακολουθώντας το ρέμα Δορμανλικό (νερό από τους μύλους- το Οβάρ των Βουλγάρων), όπου το νερό αναβρύζει από πηγές που βρίσκονται δεκαπέντε λεπτά μακρυά από την κώμη.(Isambert,σ. 44)
    • Το συνολικό σχέδιο της πόλεως της Πέλλας μπορεί κανείς να το κατοπτεύσει από την ερειπωμένη κώμη Γενί Κιοϊ.Όλες οι κωμοπόλεις που βρίσκονται γύρω από την Πέλλα κάποιες από τις οποίες είναι και το Σάριλι, το Κοφάλοβο, το Βοσαξί, το Πέτροβο, το Τσαουσλί, το Αγκαλάρι και η Γιαννιτσά περιέχουν λείψανα των οικοδομημάτων της Πέλλας. (Isambert,σ. 46)
    • Το Αλά κλισέ-που στα τουρκικά σημαίνει “η εκκλησία του Θεού”- ονομάζεται από τους Έλληνες “στους Αποστόλους” και σύμφωνα με τους Βούλγαρους ήταν το χωριό Ποστόλ. Το χωριό, που ανήκει στον Σελίμ Μπέη της Θεσσαλονίκης, ο οποίος διατηρεί εδώ έναν Αλβανό Σούμπαση με μια μικρή φρουρά, περιλαμβάνει 40-50 φτωχικά σπίτια.Το χωριό δεν βρίσκεται ακριβώς πάνω στο δρόμο για τα Γιαννιτσά αλλά μισό μίλι στα δεξιά του. (Leake, τομ. ΙΙΙ , σ. 261)
    • Aκολουθώντας το δρόμο προς τα Γιαννιτσά, βρίσκουμε μία κρήνη,κάτω από την οποία, στην άκρη του βάλτου, βρίσκεται ένα μικρό χωριό, με το όνομα Νεοχώρι.(Leake,τομ.ΙΙΙ,σ. 261)
    • Οι κάτοικοι της περιοχής των Γιαννιτσών, κυρίως Τούρκοι, χρησιμοποιούν τον όρο Ιαννιτζά ή Γιαννιτζά ο οποίος είναι μία παραφθορά του όρου Γενιτζέ. Η πόλη τα τελευταία χρόνια έχει παρακμάσει, δεδομένου ότι ο αριθμός των σπιτιών μειώθηκε αρκετά, σε σημείο που να απομείνουν οχτώ μιναρέδες και κάποιες τούρκικες κατοικίες, μία εκ των οποίων βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και ανήκει στον Αβδουραχμάν Μπέη. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 266)

    • Τα Γιαννιτσά είναι γνωστά στους Τούρκους με το όνομα Βαρντάρ Γενιτζέ, έτσι ώστε να τα διακρίνουν από το Καρασού Γενιτζέ , περιοχή φημισμένη για τον αρωματικό της καπνό, η οποία απέχει από το Νέστο ή Καρασού στα ανατολικά όσο απέχει το Βαρντάρ Γενιτζέ από τον Αξιό στα δυτικά. (Leake,τομ.ΙΙΙ, σ. 267)

    • Το βουνό που υψωνόταν πίσω από την Πέλλα και τα Γιαννιτσά, οı Βούλγαροι το ονόμαζαν Πάικο.Το μεγαλύτερο μέρος της νότιας πλευράς του βουνού ήταν γυμνό και πετρώδες ενώ η κορυφή και η νότια πλευρά ήταν δασώδης.Επίσης, η περιφέρεια ονομάστηκε από τους χριστιανούς Μογλενά και από τους Τούρκους Καρατζόβασι.Υπάρχει ένας δρόμος από τα Γιαννιτσά κατά μήκος του βουνού,που οδηγεί σε αυτή την περιοχή, όμως η πιο σύχνη διαδρομή κάνει κύκλο από το δυτικό άκρο του βουνού. (Leake,τομ.ΙΙΙ, σ. 268)
    • Κατάλοιπα της ελληνιστικής εποχής, όπως οικοδομικά τετράγωνα από πέτρα και αρχιτεκτονικά θραύσματα, παρατηρούνται στους δρόμους αλλά και στο νεκροταφείο των Γιαννιτσών.Η πόλη χτίστηκε και επισκευάστηκε από τα λάφυρα που προέρχονταν απο την Πέλλα.(Leake,τομ.ΙΙΙ,σ. 268)

    • Το πιο πολύτιμο προϊόν των αγρών των Σερβίων είναι μια ποικιλία καπνού, που φέρει ένα κίτρινο φύλλο όπως αυτό των Γιαννιτσών. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 330)


    Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

  • Ο δρόμος των Γιαννιτσών περνάει μπροστά από τους πρόποδες των λόφων της Πέλλας. (Pouqueville, τόμ. ΙΙΙ, σ.106)
  • Τα Γενιτσά-Βαρδάρη ήταν μια εμπορική κωμόπολη φημισμένη κυρίως για τα καπνά της, θεωρούμενα σαν τα καλύτερα της Μακεδονίας. (Pouqueville, τόμ. ΙΙΙ, σ.111)
  • Η περιοχή των Γενιτσών απέχει μια λεύγα περίπου από την Πέλλα και ήταν φημισμένη για τα καπνά της. (Pouqueville, τόμ. ΙΙΙ, σ.116)
  • Κοντά στην περιοχή των Γενιτσών συναντάμε έναν τύμβο, ο οποίος έχει μια στοά με μήκος είκοσι δυο πόδια και τέσσερα δάκτυλα, και πλάτος έξι πόδια και οκτώ δάκτυλα, και καταλήγει σε δύο παράλληλες τετράγωνες αίθουσες, από τις οποίες η μεν πρώτη είναι σχεδόν κατεστραμμένη εξαιτίας κάποιου ανοίγματος που χρησιμοποιείται σαν είσοδος, ενώ η άλλη εξαιτίας μιας τρύπας που ανοίχθηκε στο κέντρο ενός παχύ τοίχου. Η κάθοδος στο εσωτερικό του τύμβου οδηγούσε προς έναν δεύτερο διάδρομο, κατεβαίνοντας από μιαν απότομη κατηφοριά που σκεπάζεται από έναν θόλο και καταλήγει σε μιαν οριζόντια στοά με μήκος πενήντα τρία πόδια και τέσσερα δάκτυλα, και πλάτος δέκα πόδια και οκτώ δάκτυλα, κι εκεί βρεθήκαμε μπροστά σε δύο εσοχές, κάτι το οποίο επιβεβαίωσε τις υποθέσεις μας ότι οι στοές και οι κρύπτες με τους χωμάτινους τύμβους από πάνω τους ήταν χώροι ενταφιασμού των νεκρών. Ένα τρίτο πέρασμα μας οδήγησε σε μια τελευταία θολωτή αίθουσα με ημικυκλικές καμάρες και με μήκος δεκατρία πόδια και τέσσερα δάκτυλα και διάμετρο δώδεκα πόδια από τα ανατολικά προς τα δυτικά. (Pouqueville, τόμ. ΙΙΙ, σ.117)

  • Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


    Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


    Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.


    Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.