• Ο γεωλόγος Γεώργαλος έπιασε την μελωδία των Κλεφτών του Ολύμπου, οι εύζωνοι μας χόρεψαν στη μουσική της χορωδίας – μια αξέχαστη σκηνή. (Boissonnas, σ. 57)
  • Ακόμη και σήμερα οι Έλληνες που κατοικούν γύρω από τον Όλυμπο, θεωρούν αυτό το βουνό ως ένα πολύ διαφορετικό βουνό από τα άλλα. Διατείνονται πως εκεί υπάρχει κάτι το εξαίσιο. Οι κλέφτες το απέδιδαν στο ξεχωριστό του αέρα, το χιόνι και τις ψυχρές του πηγές που έχουν θαυμάσιες ιδιότητες. Στα δημοτικά τραγούδια τον ύμνησαν ως παράδεισο, στο οποίο έρχονταν για να ανακουφιστούν από τους αγώνες που γίνονταν στις πεδιάδες. Εκεί το σώμα καθίσταται πιο ρωμαλέο, οι πληγές θεραπεύονται από μόνες τους και το σώμα καθίσταται πιο εύκαμπτο. Ακόμα και οι Τούρκοι αποκαλούν τον Όλυμπο Σεμαβάτ – Εβή, που σημαίνει κατοικία των Ουρανίων.
    (Isambert,σ. 84 – 85)
  • Όταν οι υπόλοιποι ορεσίβιοι πληθυσμοί είχαν παραδοθεί στην Τουρκική δύναμη, ένας συγκεκριμένος αριθμός προτίμησε να συνεχίσει να ζει ως επικηρυγμένος στα ορεινά καταφύγιά του και να διατηρήσει την ανεξαρτησία του σε μία άγρια ζωή γεμάτη στερήσεις. Σχετικός είναι και ο τίτλος του Κλέφτη ή του ληστή, ο οποίος υποδεικνύει κάτι πολύ διαφορετικό από τους συνηθισμένους ληστές, καθώς ήταν μόνο οι κατακτητές και οι καταπιεστές των αδελφών τους που αποτελούσαν και τα αντικείμενα της οργής τους και των επιδρομών και της λεηλασίας τους• ωστόσο, είναι δυνατό να θεωρηθούν φορείς των ελευθεριών της φυλής σε ώρα ανάγκης για το Γένος.
    Όμως με το πέρασμα του χρόνου ο τίτλος απέκτησε μεγαλύτερη σημασία με τον παρακάτω τρόπο. Όσο τα δικαιώματα των Αρματολών ήταν σεβαστά από τους Τούρκους, αυτοί υπηρέτησαν το κράτος έτσι ώστε να διατηρηθεί η τάξη σε όλη τη χώρα. Όμως μόλις τους επιτέθηκαν και αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν την άμυνα, ο χαρακτήρας τους άλλαξε και απέκτησαν εχθρική συμπεριφορά, την οποία είχαν αρχικά μόνο εναντίον των κατακτητών. (Tozer,τομ.ΙΙ,σ. 50)