Παιονία

Παλαιό Όνομα :Παιονία

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.

Πραγματικά, μία ανάλυση μόνο του αποσπάσματος του Ηροδότου, στο οποίο αναφέρει την έκταση των κατακτήσεων του Μεγάβυζου και περιγράφεται επίσης το πέρασμα του Ξέρξη από την Πιερία και την Παιονία , δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την Πρασιά. Σύμφωνα με τα τελευταία,ο ιστορικός δηλώνει ότι οι Δόβηρες και οι Παίοπλες κατοικούσαν την περιοχή στα νότια του όρους Παγγαίου και αυτές ήταν ακριβώς οι φυλές που νωρίτερα τις είχε συνδέσει με τους κατοίκους της λίμνης Πρασιάς. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 211-212)

Η Εορδαία, η Ορεστίδα και η Λυγκιστίδα συνιστούσαν την Παιονία, τμήμα της οποίας αποτελούσε ξεχωριστό βασίλειο κατά την βασιλεία του Κάσσανδρου.(Leake,τομ.ΙΙΙ, σ. 305)

Η Παιονία εκτεινόταν από τους Δενθηλήτες και Μαίδες της Θράκης έως τους Δάρδανους, Πενέστες και Δασσαρέτες της Ιλλυρίας , συμπεριλαμβανομένων και των διαφόρων φυλών που κατοικούσαν στην άνω κοιλάδα του Εριγώνος, του Αξιού, του Στρυμώνος και του Αγγίτη ποταμού μαζί και με την περιοχή των Σερρών. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 306)

Στις πηγές του Εριγώνος υπήρχε ένα τμήμα της Παιονίας, το οποίο συνολικά ήταν ενωμένο με βασίλειο της Μακεδονίας πριν τους μακεδονικούς πολέμους με την Ρώμη. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 307)

Ο Στράβων θεωρούσε την Πελαγονία και την Λυγκιστίδα υποδιαιρέσεις της Άνω Μακεδονίας αλλά καθώς η πόλη των Στόβων περιγράφεται άλλοτε ως πόλη της Παιονίας και άλλοτε της Πελαγονίας και τα Στύβερρα άλλοτε ως πόλη της Δευριόπου και άλλοτε της Πελαγονίας και το Βρυάνιο ως πόλη της Δευριόπου κοντά στην Εορδαία και στην Λυγκιστίδα είναι προφανές ότι δεν υπήρχε ακριβής διαχωρισμός των περιφερειών αυτών. (Leake, τομ.ΙΙΙ σ. 306-307)

Τα Στύβερρα φαίνεται ότι ήταν κοντά στον Πρίλεπο, τον οποίο οι Τούρκοι αποκαλούσαν Πίρλεπο και την Πλουβίνα, ανάμεσα στα Στύβερρα και το Βρυάνιο το οποίο δεν ήταν μακριά από τα περάσματα που οδηγούσαν στην Εορδαία. Εάν ο Στράβων έχει δίκιο να θεωρεί τις Αλκομενές ως μια πόλη στον Εριγώνα, η τοποθεσία της φαίνεται να ήταν πάνω από το Βρυάνιο και κάτω από αυτήν την πόλη ή ανάμεσα σε αυτήν στην συμβολή του Εριγώνα με τον Αξιό . Το Συνοπτικό Οδοιπορικό δείχνει ότι πρέπει να την τοποθετήσουμε στον Ευριστό και την πόλη των Στόβων. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος συμπεριλαμβάνει και τις δύο αυτές πόλεις στην Πελαγονία ενώ άλλες πηγές θεωρούν τους Στόβους ως πόλη της Παιονίας. Αλλά αυτές και κάποιες άλλες αντιφατικές μαρτυρίες συμπίπτουν, εάν δεχτούμε ότι η Δευρίοπος θεωρήθηκε μερικές φορές ως υποδιαίρεση της Πελαγονίας και τελευταίο τμήμα της Παιονίας. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 322)

Όσο για το όρος Δύσωρον, εάν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος δεν είχε αναφερθεί και πολύ στη Μακεδονία επί βασιλείας του Αμύντα, ο Μεγάβυζος εισέβαλε στην Παιονία στον βαθμό της έκτασης του βασιλείου την εποχή του εγγονού του Περδίκκα, όταν η Μυγδονία, η Βισαλτία, ο Ανθεμούς και η Κρηστωνία προστέθηκαν στο βασίλειο. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 212)

Η θέση των Στόβων φαίνεται πως ήταν στον Εριγώνα, δέκα με δώδεκα μίλια πάνω από τη διασταύρωση του ποταμού με τον Αξιό. Αυτό ενισχύεται και από το Λίβιο, ο οποίος περιγράφει τους Στόβους ως πόλη της Παιονίας, στην περιοχή του Δευρίοπου, ο οποίος αρδευόταν από τον Εριγώνα. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 441)

Η Ειδομένη , κατά συνέπεια, βρισκόταν επί του Βαρδάρη, 12 ρωμαϊκά μίλια κάτω από το Ντεμίρκαπι και πιθανώς στη δεξιά όχθη καθώς ο Πτολεμαίος την περιλαμβάνει στην Ημαθία, μια επαρχία με ανατολικό σύνορο τον Αξιό. Εικάζεται ότι ο ποταμός παρείχε, σε παλαιότερους χρόνους, προστασία στις πόλεις της Ημαθίας από τους βάρβαρους της Παιονίας και της Θράκης. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 442)

Ο Όμηρος αναφέρεται σε δύο μόνο επαρχίες, πέρα από τις ελληνικές πόλεις της Θεσσαλίας, οι οποίες βρίσκονται ανάμεσα στις τελευταίες και την Παιονία και τη Θράκη. Πρόκειται για την Πιερία και την Ημαθία. Στη δεύτερη περιλαμβάνει την όμορφη περιοχή πέρα από τον Αλιάκμονα και την ανατολική πλευρά της κορυφογραμμής του Ολύμπου. Η περιοχή προστατεύεται, από όλες τις πλευρές, με βουνά και έλη και βρίσκεται σε μια ασφαλή περιοχή αν και σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα. Υπάρχουν τρεις εκπληκτικές θέσεις, για πόλεις ή οχυρά, στη Βέρrοια, τη Νάουσα και τα Βοδενά. Αυτά τα μέρη είναι ευλογημένα με κάθε είδους υψώματα και θέα, βουνά, δάση, εύφορες πεδιάδες, τρεχούμενο νερό και λίμνη. Εντάχθηκαν, με τρόπο αξιοθαύμαστο, στο φυτώριο της γιγαντιαίας μοναρχίας της Μακεδονίας όπου και ευδοκίμησαν. (Leake, τoμ.ΙΙΙ, σ. 445 – 446)

Η Ημαθία, σε ύστερους χρόνους, είχε πιο εκτεταμένα σύνορα από εκείνα τα οποία μας υποδεικνύει ο Όμηρος ενώ ο Πτολεμαίος αύξησε τα όρια της μέχρι τη δεξιά όχθη του Αξιού. Ο Πολύβιος και ο Λίβιος, ο οποίος τον αντιγράφει σε αυτό το σημείο, βεβαιώνουν , σε αντίθεση με τη σημείωση του Ομήρου για την Ημαθία και την Παιονία ότι το παλαιότερο όνομα της Ημαθίας ήταν Παιονία. Αυτό ίσως δικαιολογείται με βάση την υπόθεση ότι η Ημαθία , πριν την αποικιοποίηση της, κατοικούνταν από τους Παίονες.(Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 447)

Η ταύτιση μεταξύ του ονόματος Βελεσά ή Βελεσσός με τη Βυλάζωρα, πέρα από την ομοιότητα κατά την εκφορά τους στην νέα ελληνική γλώσσα, στηρίζεται και από ενδείξεις της ιστορίας. Τοποθετημένη σε πλεονεκτική θέση στο ανώτερο τμήμα του Αξιού, ανάμεσα στην εύφορη περιοχή που βρέχεται από αυτό τον ποταμό και τους παραποτάμους του και στις παρυφές των βουνών τα οποία εδώ διαχωρίζουν την Παιονία από την Ιλλυρία, η Βυλάζωρα , εξαιτίας της τοποθεσίας της έχει τα απαιτούμενα προσόντα για να γίνει “η σπουδαιότερη πόλη της Παιονίας” ενώ η θέση των Βελεσών επιβεβαιώνει επακριβώς το περαιτέρω σχόλιο του Πολύβιου, ότι η Βυλάζωρα ήταν κοντά στα περάσματα που οδηγούν από την Δαρδανία στη Μακεδονία. Αυτό καταδεικνύει , μέσω της Παιονίας ,για ποιο λόγο είχε καταληφθεί και οχυρωθεί από τον Φίλιππο, τον γιο του Δημητρίου, ως οχύρωση έναντι των Δαρδάνων , ακριβώς πριν την κάθοδο του στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια του Συμμαχικού Πολέμου . Καθώς η Παιονική δύναμη στη συνέχεια εξαλείφθηκε, ο Φίλιππος πήρε την πόλη πιθανότατα από τους Δαρδάνους. Τέλος, οι Δάρδανοι κατά το διαμελισμό της Μακεδονίας σε τέσσερα τμήματα κατά τη Ρωμαϊκή κατάκτηση, απαίτησαν την Παιονία από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο, σαν να τους ανήκε από παλιά.(Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 470)

Η Παιονία είναι μια γεωγραφική ονομασία, η οποία πριν τον αργολικό αποικισμό της Ημαθίας, φαίνεται να κατελάμβανε όλη την περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Μακεδονία, με εξαίρεση την περιοχή που θεωρείται τμήμα της Θράκης. Καθώς αυξανόταν το βασίλειο της Μακεδονίας, η Παιονία συρρικνώθηκε παρόλο που με αυτό το όνομα χαρακτηριζόταν ένα μεγάλο μέρος της ενδοχώρας που κάλυπτε την Άνω και Κάτω Μακεδονία στα Β. – Β.Α. και ένα τμήμα του οποίου ήταν μοναρχία, ονομαστικά ανεξάρτητη μέχρι και πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Μ.Αλεξάνδρου. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 462)

Οι όχθες του Αξιού μοιάζουν να αποτελούν το κέντρο της δύναμης της Παιονίας, από την εποχή που ο Πυραίχμης και ο Αστεροπαίος οδήγησαν τους Παίονες σε βοήθεια του Πριάμου, στην έσχατη ύπαρξη της μοναρχίας. Όταν οι Τημενίδες κατέλαβαν την Ημαθία, Αλμωπία, Κρηστωνία και Μυγδονία, οι βασιλείς της Παιονίας εξακολούθησαν να άρχουν στην περιοχή πάνω από τα στενά του Αξιού, μέχρι που ο Φίλιππος, γιός του Αμύντα, τους μείωσε σημαντικά δυο φορές τις απαιτήσεις τους και τελικά υποτάχθηκαν ολοκληρωτικά στον Αλέξανδρο και έπειτα έγιναν πιθανώς υποτακτικοί των Μακεδόνων βασιλέων. Τα νομίσματα του Αυδολέοντα, ο οποίος βασίλευσε εκείνη την εποχή και που υιοθέτησε μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, τα σύμβολα της βασιλείας του και των προκατόχων του, αποδεικνύουν τον πολιτισμό της Παιονίας, υπό αυτούς τους βασιλείς. Ο Διόδωρος μας ενημερώνει ότι ο Κάσσανδρος βοήθησε τον Αυδολέοντα ενάντια στους Αυταριάτες, μια ιλλυρική φυλή και αφού τους κατάκτησε, μετέφερε 20.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά, στο όρος Όρβηλος, γεγονός από το οποίο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Παιονία βρίσκεται ανάμεσα στους Αυταριάτες και το όρος Όρβηλος. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 463)

Από μια σύγκριση μεταξύ Αππιανού και Στράβωνα, καθώς και από ένα περιστατικό που μας σώζεται από την ζωή του Μ. Αλέξανδρου, στο οποίο πριν αναφέρθηκα, είναι εμφανές ότι οι Αυταριάτες συνόρευαν στα ανατολικά με τους Αγριάνες και τους Βεσσούς, στα νότια με τους Μαίδες και τους Δάρδανους και στις άλλες κατευθύνσεις με τους Αρδιαίους και τους Σκορδίσκους. Πάνω απ’όλα αυτή η άποψη της τοπογραφίας της περιοχής είναι σύμφωνη με την ιστορία και τη γενική τοπογραφία των περιοχών, στα βόρεια της Μακεδονίας, ώστε να δυνάμεθα να συμπεράνουμε ότι η Παιονία περιλάμβανε όλες τις κεντρικές και πιο γόνιμες περιοχές της πιο εκτενούς Παιονίας και ότι είναι τοποθετημένη πάνω από τα στενά του Αξιού και καταλαμβάνει τις περιοχές κοντά στον ποταμό με εξαίρεση τις πηγές του Εριγώνα που συνενώνονται με την Άνω Μακεδονία. Η Βυλάζωρα, παρ’ότι περιγράφεται από τον Πολύβιο ως η πρωτεύουσα της Παιονίας, δεν ήταν η πρωτεύουσα του βασιλείου, πιθανώς λόγω της ακαταλληλότητας της περιοχής στην οποία βρίσκεται και της εγγύτητας της με τους Δάρδανους. Η βασιλική κατοικία, όπως μαθαίνουμε από τον Πολύαινο, βρισκόταν στον ποταμό Άστυκο ή Βράβνιτζα ή ποτάμι του Ιστίμπ, που τοποθετείται δίπλα στον Εριγώνα και είναι ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Αξιού. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 464)

Από τις φυλές στο θρακικό σύνορο της Παιονίας, που υπάγονταν στην Μακεδονία, επί της βασιλείας του Φιλίππου, γιου του Αμύντα, υπάρχουν λόγοι να υποθέσουμε ότι οι Οδόμαντες κατείχαν ολόκληρο το όρος Όρβηλος πάνω από τα Στενά του Στρυμόνα κοντά στο σύγχρονο Ντεμίρχισαρ που μαζί και με τη Ζίχνη, βρίσκονται στο όρος Παγγαίο. Η βορειο-δυτική πλευρά τους βρίσκεται στα δεξιά του Σιτάλκη, καθώς διασχίζει το όρος Κερκίνη. Η γενική τους κατάσταση συμφωνεί με την περιγραφή του Θουκυδίδη, σύμφωνα με τον οποίο κατοίκησαν πάνω από τα βόρεια του Στρυμόνα. Προς τα βόρεια του Κάτω Στρυμόνα ο ποταμός έχει μια ανατολική πορεία που δικαιολογεί την έκφραση του ιστορικού. Παρατηρεί κανείς, ότι οι Παναίοι, τους οποίους ο Θουκυδίδης ταυτίζει με τους Οδομάντες αναφέρονται από τον Στέφανο ως φυλή των Ηδωνών. Οι αρχές αυτές συντείνουν στην επιβεβαίωση της κατάστασης των Οδόμαντων που μόλις αναφέρθηκε. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 465)

Ανάμεσα στο Μελένικο και το Πετρίτσι, πάνω από το Ντεμίρχισαρ και τα στρυμωνικά στενά, ο κύριος παραπόταμος του Στρούμα ή Στρυμόνα, συνδέεται με έναν άλλο παραπόταμο τον Στρούμιτζα, πάνω από τον οποίο βρίσκεται μια πόλη με το ίδιο όνομα, μιας μέρας ταξίδι πάνω από το Πετρίτσι, στο δρόμο από Σέρρες προς Βελεσά. Μπορούμε να ταυτίσουμε τον Στρούμιτζα με το αρχαίο Αστραίο, στο οποίο ο Φίλιππος έστειλε τον γιο του Δημήτριο, όταν έδωσε οδηγίες για τον θάνατό του, στον Δίδα, κυβερνήτη της Παιονίας.Βέβαια ο Δίδας δεν εκτέλεσε εκεί τις εντολές του αλλά στην Ηράκλεια Σιντική αφού προσκάλεσε τον Δημήτριο σε γιορτή κατά τη διάρκεια της οποίας δόθηκε δηλητήριο στον πρίγκιπα. Ο Δίδας, σε ανταλλαγή των υπηρεσιών του, ευνοήθηκε από τον Περσέα όταν ανήλθε στον θρόνο. Και από τότε, βρίσκουμε τον Δίδα στις αρχές του περσικού πολέμου να διατάζει ένα σώμα 3.000 ανδρών, αποτελούμενο από Παίονες, Παροραίους, Παραστρυμονίους και Αγριάνες. Τότε εξαφανίστηκε η μοναρχία των Παιόνων και η περιοχή της, με εξαίρεση ένα κομμάτι που κατοικούνταν από τους Δάρδανους, ενώθηκε με το βασίλειο της Μακεδονίας. Από αυτό το γεγονός και από τα ονόματα των λαών που κυβερνούσε ο Δίδας, είναι φανερό ότι η επαρχία της Παιονίας, την περίοδο της μακεδονικής μοναρχίας, καταλάμβανε τις κοιλάδες του Άνω Στρυμόνα και του Άνω Αξιού, με τα ενδιάμεσα όρη και περιλάμβανε την χώρα των Αγριάνων, που κατοικούσαν κοντά στις πηγές του Στρυμόνα. Το Αστραίο φαίνεται να ήταν η κεντρική θέση της χώρας και η επαρχιακή θέση της κυβέρνησης. Η τοποθεσία του Στρούμιτζα είχε επιλεγεί να είναι το κυρίως οχυρό τέτοιων σκληραγωγημένων φυλών, των οποίων η δύναμη είχε δοκιμαστεί από τον Νικηφόρο Γρηγορά, όταν είχε σταλθεί το 1326 στα Σκόπια σε αποστολή στον Κράλη της Σερβίας από τον βασιλιά Ανδρόνικο τον πρεσβύτερο. Διηγείται ότι, αφού ταξίδεψε μισή νύχτα και μια μέρα με πλοιάριο στον Στρυμόνα, έφτασε στον Στρούμιτζα, ένα τόσο ψηλό φρούριο, όπου οι άνδρες στα τείχη έμοιαζαν από την κοιλάδα σαν πουλιά. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 465-466)

Ο Πτολεμαίος στην προσπάθεια αναζήτησης της Δοβήρου και του Αστραίου, υποδεικνύει ότι δεν είχαν μεγάλη απόσταση το ένα μέρος από το άλλο. Κάτι που αληθεύει με την προϋπόθεση ότι το Αστραίο ή Αιστραίο ήταν στον Στρούμιτζα και η Δόβηρος κοντά στην Δοϊράνη. Στρυμόνας, Στρούμα, Αστραίο και Στρούμιτζα μοιάζουν να είναι όλα διαλεκτικές τροποποιήσεις κάποιας γνήσιας λέξης της Μακεδονίας, που πιθανότατα σημαίνει ποταμός. Το όνομα Αστραίο, όπως παρατήρησα ήδη, αποδόθηκε στο κάτω τμήμα του Αλιάκμονα και ο Βιστρίτσα φαίνεται να είναι παραφθορά ή σύγχρονη βουλγαρική μορφή του Αστραίο. Η πόλη Στρούμιτζα, οπότε, όπως και η προκάτοχός της, το Αστραίο, πήραν το όνομά τους από τον ποταμό στον οποίο βρίσκονται, όντας σε θέση εξαιρετικής σημασίας πάνω από τον κύριο παραπόταμο του Στρυμόνα και τη φυσική πρωτεύουσα της κοιλάδας του. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 467-468)

Στο βορειο-δυτικό τμήμα της Παιονίας, η σημαντικότερη περιοχή υπό τους Ρωμαίους, ήταν οι Στόβοι. Από αυτό το σημείο τέσσερις δρόμοι είναι σχεδιασμένοι στο Οδοιπορικό. Ο ένας προχωράει βόρεια προς το Σκούπι και από εκεί βόρεια στη Ναϊσσό, μια θέση στη νοτιοανατολική πορεία από το Βιμινάκιο στο Δούναβη και στο Βυζάντιο. Ο δεύτερος βορειοανατολικά στη Σερδίκα, 100 τ.χ. νοτιοανατολικά της Ναϊσσού, στην ίδια πορεία, ο τρίτος νοτιοανατολικά στην Θεσσαλονίκη και ο τέταρτος νοτιοδυτικά στην Ηράκλεια. Ο τελευταίος επικοινωνεί με ένα κεντρικό σημείο μέσω της Εγνατίας οδού ή την μεγάλη ρωμαϊκή οδό από την Απολλωνία στη Θεσσαλονίκη, που οδηγεί μέσα από την πόλη των Στόβων από όλα τα μέρη στις τρεις προηγούμενες πορείες. (Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 468-469)

Καθώς ο Περσέας είχε αφήσει ένα πολύ επικίνδυνο αντίπαλο στην Περαιβία και την Πιερία, δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι προχώρησε πιο πέρα από τον Αξιό από ότι ήταν αναγκαίο. Η Αλμάνα, ήταν πιθανώς κάτω από τα στενά του Ντεμίρκαπι, ανάμεσα στα Στενά και την Ειδομένη και η Ντεσουντάβα 75 μίλια μακριά από εκεί, στην πορεία προς τον Δούναβη από την κοιλάδα του Moράβα κοντά στο Κουμάνοβο, έναν από τους παραπόταμους του Άνω Αξιού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο νότιο άκρο που μπορεί να αποδοθεί στη Μαιδική προς την Παιονία και οι αντίστοιχες τοποθεσίες της Ντεσουντάβα, Βυλάζωρα και Αλμάνα συμφωνούν απόλυτα με τις περιστάσεις στις οποίες αναφέρεται και ο ιστορικός, έτσι ώστε ο Περσέας να επιχείρησε να προμηθεύσει τους Κέλτες με εφόδια καθώς η Βυλάζωρα βρισκόταν στο επίκεντρο της πιο γόνιμης περιοχής της Παιονίας.(Leake, τομ. ΙΙΙ, σ. 472)

Από μία τοποθεσία που ονομαζόταν Χαμένο , η οποία βρισκόταν στον δρόμο από τα Σκόπια στην Ναϊσσό και σε άγνωστη απόσταση από τα Σκόπια αλλά σίγουρα στη βορειοδυτική κατεύθυνση , υπήρχε ένα παρακλάδι στα δυτικά που οδηγούσε στη Λισσό ή Λές, κοντά στο Δριλώνα. Από τις αρχαίες τοποθεσίες σε αυτή την πορεία , η Θεράντα ηχεί όμοια με τη σύγχρονη Πριζρένη, ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αναλογία των αποστάσεων στην πορεία, χωρίς καμιά πρόσθεση για το διάστημα ανάμεσα στα Σκόπια και το Χαμένο, θα τοποθετούσαν την Θεράντα ακόμα πιο δυτικά. Καθώς η Ουλπιάνα δεν απαντάται ούτε σε αυτό το δρόμο ούτε σε κάποιον άλλο από τα Σκόπια στη Ναϊσσό, βρίσκεται πιθανώς ανάμεσά τους στην περιοχή βόρεια της Πριζρένης, που βρέχεται από το δυτικό παραπόταμο του Μοράβα, πιθανώς στη σύγχρονη Πρίστινα. Πέρα από τη Θεράντα , η πορεία προς τη Λισσό μοιάζει να βρίσκεται στην κοιλάδα του Μαθιού.Σε μια άμεση γραμμή απαντάται το όρος Σκάρδος που περιγράφεται τυχαία από τον Λίβιο να βρίσκεται στην πορεία από τα Στύβερρα στη Σκόδρα και πηγάζει από εκεί ο Ωρίωνας που εκρέει μέσω της λίμνης Λαβεάτης στη Σκόδρα. Φαίνεται ότι η τοποθεσία αυτή περιλαμβάνει καθαρά τις μεγάλες κορυφές και στις δυο πλευρές του Δριλώνα, όπου η πορεία του είναι από ανατολικά προς δυτικά. Η σημαντική τοποθεσία των Σκοπίων στην έξοδο της Ιλλυρίας στις πεδιάδες της Παιονίας και του Άνω Αξιού, καθιστούσαν την πόλη της Ιλλυρίας στη μεθόριο πριν τη Μακεδονία. Από τους Ρωμαίους αποδόθηκε στη Δαρδανία.Οι Ρωμαίοι είχαν οριοθετήσει τα σύνορα της Δαρδανίας και της Μακεδονίας και συνεπώς είχαν αποδώσει τη Βυλάζωρα στη Δαρδανία ενδίδοντας έτσι εν μέρει στην απαίτηση των Δαρδάνων για την εγκαθίδρυση της τετραρχίας στη Μακεδονία μετά την κατάκτηση της από τον Αιμίλιο. (Leake, τομ.ΙΙΙ, σ. 477-478)

Δεν υπάρχει περιεχόμενο για τον συγκεκριμένο περιηγητή για να καταχωρηθεί.